สัปดาห์ที่ ๘ – คำสารภาพของทัวร์ลีดเดอร์ (Rule No. 5: No Sex On The Bus)
ผู้เขียน: Brian Thacker
ผู้แปล: พจน์ เดชา
ISBN: ๙๗๔-๗๗๐๖๓๖-๙
จำนวนหน้า: ๓๔๔ หน้า
สำนักพิมพ์: อทิตตา
พิมพ์ครั้งที่: ๑, ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๐
ถ้าหนังสือไกด์บุ๊คนำเที่ยวทั่วไปเป็นหนังที่เสร็จแล้ว หนังสือเล่มนี้ก็เป็นคล้ายๆ กับการเปิดเผยเบื้องหลังการถ่ายทำ เพราะคนเขียนเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของแต่ละทริป ไบรอัน แธ็คเคอร์รวบรวมเอาเรื่องสุดๆ จากประสบการณ์การเป็นไกด์ทัวร์มาเล่าแบบฮาๆ อุบาทว์ๆ พิลึกๆ
เป็นหนังสือที่อ่านได้เพลินๆ แต่เราว่าคนแปลน่าจะต้องปรับปรุงฝีมือ เพราะเราอ่านสะดุดอยู่หลายที่มาก ทั้งที่แปลแบบตรงตัวเด๊ะๆ จากภาษาอังกฤษ และที่น่าจะแปลผิด เราเดาว่าเขาคงจะเพิ่งเริ่มแปล หวังว่าต่อไปเมื่อมีประสบการณ์มากขึ้น ก็คงจะแปลได้ดีขึ้น (ทีแรกเราเอากระดาษมาคั่นไว้กะว่าจะเมลคอมเมนต์กลับไปให้คนแปล แต่พออ่านจบแล้วเรามีคอมเมนต์เยอะมาก เลยช่างมันดีกว่า… อ่านแบบไม่ต้องคิดมากละกัน)
มีหลายที่เราคิดว่าคนแปลเสริมเนื้อหาเข้าไปเองมากกว่าที่จะเป็นข้อความจากต้นฉบับ (เขาจะเขียนไว้ในวงเล็บ) มันก็เป็นเรื่องดีที่เขาจะช่วยขยายความในบางตอนที่จะทำให้คนอ่านเข้าใจมากขึ้น เก็ทมุขมากขึ้น ก็ต้องให้เครดิตที่คนแปลทำการบ้าน ไม่ใช่แค่สักแต่ว่าแปลไปตามตัวหนังสือ แต่เราว่าข้อมูลที่เพิ่มเติมเข้ามานี่ น่าจะทำเป็นฟุตโน้ตมากกว่า เพราะเวลาเขียนแทรกไว้ในวงเล็บ คนอาจจะเข้าใจผิดว่าคนเขียนเขียนมาแบบนั้น ดูไม่ค่อยให้ความเคารพกับต้นฉบับเดิมเท่าไหร่
ในหนังสือเขียนถึงเพลงของโคลด์ จิเซลอยู่หลายหน เดาว่ามันน่าจะเป็นวงดนตรีดังของออสเตรเลีย พออ่านจบก็เลยไปลองเสิร์ชในเน็ตดู เจอวงชื่อ Cold Chisel คนแปลถอดมาเป็น “โคลด์ จิเซล” ได้ไงเราก็ไม่เข้าใจ (ไม่เข้าใจพอๆ กับที่เขาถอดคำว่า Spaghetti Bolognese เป็น “สปาเก็ตตี้บาลอนเนส” นึกถึงสปาเก็ตตี้ของภรรยาของบารอน – Baroness) น่าจะเป็น “โคลด์ ชีเซิล” มากกว่า พอเห็นคำว่า จิเซล ใจเราก็ไพล่ไปนึกถึงนางแบบจีเซล (Gisele Bundchen) ซะแล้ว ไม่ทันนึกถึงร็อค แต่ถ้าเป็น โคลด์ ชีเซิล (สิ่วเย็น) ก็พอจะร็อคไหว เพราะให้อารมณ์ประมาณ “หิน เหล็ก ไฟ” อยู่เหมือนกัน
ปล. เห็นคนชอบพูดกันว่า คนไทยชอบโกงเป็นสันดาน อ่านหนังสือเล่มนี้แล้วจะรู้ว่า “ถ้ามีโอกาส ใครๆ ก็อยากโกงกันทั้งนั้น” 🙂
กฎข้อบังคับพนักงานบริษัทข้อ ๕: พนักงานต้องไม่ข้องแวะในกิจกรรมทางเพศบนรถบัสกับลูกทัวร์หรือเพื่อนพนักงาน
กฎข้อบังคับพนักงานบริษัทข้อ ๒: จำชื่อลูกทัวร์ทั้งหมดให้ได้ในวันแรก
กฎข้อบังคับพนักงานบริษัทข้อ ๓: อย่าหลงทางแต่นั่นแหละ มีบางคนว่า กฎมีขึ้นมาให้ถูกละเมิด ไบรอัน แธ็คเคอร์เล่าและสารภาพทุกเรื่องที่เขาคิดว่าดีที่สุด (และแย่ที่สุด) ซึ่งเขาได้ประสบและปฏิบัติในฐานะทัวร์ลีดเดอร์ เช่น เขาต้องดัดแปลงตำรับ “สปาเก็ตตี้บาลอนเนส” ที่ประกอบด้วยเส้นสปาเก็ตตี้ราดซอสเนื้อสับกับมะเขือเทศสับ ในประเทศที่เนื้อม้าดันถูกกว่าเนื้อวัวหลายเท่า และลูกทัวร์ลั่นวาจาว่าจะไม่กินเนื้อม้า เขาจึงจำต้องปรุงรส “เนื้อสับ” ออกมาเป็นพิเศษ หรือเมื่อขาดเนื้อสับ เขาจึงจำต้องดัดแปลงซีเรียลอาหารเช้ามาปนปรุงให้เหมือนเนื้อสับแทน
มีบางทริป เขาลืมลูกทัวร์ที่สวมแค่ชุดชั้นใจและถือแปรงสีฟันสีม่วงแจ๊ดเอาไว้ ให้ยืนเดียวดายอยู่ข้างไฮเวย์สามชั่วโมง บางทริปเขาทำคนขับรถหาย คนครัวประจำรถหล่น หรือแม้แต่กระทั่งจักรยานเช่าถีบในคลองของอัมสเตอร์ดัมสีสดสิบคัน… โบสถ์หลังใหญ่ทั้งหลัง… รถบัสทั้งคัน… รวมทั้งความอดทนของเขาเองที่หล่นหาย… มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? คงต้องฟังคำสารภาพของทัวร์ลีดเดอร์คนนี้เอง
“ตรงไปตรงมา ไม่หักเห ไม่เกรงใจ อย่างคนมีอารมณ์ขันอยู่เป็นอาจิณ”
–คูเรียร์ เมล–“แล้วคุณจะโดนไบรอัน แธ็คเคอร์ร่ายมนต์สะกด”
–ซันเดย์เทเลกราฟ–“สนุก เจี๊ยวจ๊าว สดใส เจิดจรัส ทั้งคน สถานที่ และเหตุการณ์”
–แคนเบอร์ราไทม์ส์–— จากปกหลัง
ห นั ง สื อ เ ดิ น ท า ง 